اجزای اصلی در چسب پودری:
سیمان پرتلند خاکستری یا سفید → ماده اصلی چسبندگی و سخت شدن.
فیلرهای معدنی (مثل کربنات کلسیم یا سیلیس ریزدانه) → برای تنظیم قوام، حجم و روانی ملات.
پلیمرهای پودری قابل‌انتشار (مثل رزین‌های بر پایه وینیل استات-اتیلن یا استایرن-بوتادین) → برای افزایش چسبندگی، انعطاف‌پذیری و مقاومت در برابر آب.
معمولاً PVA (پلی‌وینیل استات) به‌صورت مستقیم در چسب پودری استفاده نمی‌شود، بلکه پلیمرهای پودری مخصوص (Redispersible Polymer Powder = RDP) به کار می‌روند.
HPMC (هیدروکسی پروپیل متیل سلولز) → ماده غلظت‌دهنده و نگهدارنده آب که مانع ترک‌خوردگی و خشک شدن سریع می‌شود.
افزودنی‌های شیمیایی خاص (مثل ضدکف، روان‌کننده، تنظیم‌کننده گیرش) → به مقدار خیلی کم.
اینا اطلاعات غلط در بازار هستند:
ماسه در چسب پودری استفاده نمی‌شود.
چون دانه‌بندی درشت دارد و مانع پهن شدن یکنواخت لایه می‌شود. فقط فیلرهای خیلی ریز (کربنات، سیلیس، تالک) به کار می‌روند.پلی وینیل استات (PVA) به شکل مایع در چسب پودری استاندارد مصرف نمی‌شود.
معمولاً از پلیمرهای خشک‌شده مخصوص (RDP) استفاده می‌کنند.نشاسته در تولید چسب‌های استاندارد به کار نمی‌رود.
بعضی تولیدکننده‌های غیرحرفه‌ای برای کاهش هزینه یا افزایش چسبندگی اولیه از آن استفاده می‌کنند، اما باعث افت کیفیت در بلندمدت و قارچ‌زدگی می‌شود.روش آماده‌سازی که گفتی (آب + آنتی‌فوم + رزین آکریلیک + شن مش 100 + CaCO3 + HPMC) در واقع مربوط به دستورالعمل تولید یک ملات یا دوغاب خاص است، نه چسب پودری استاندارد.
در صنعت چسب کاشی، ترکیبات به شکل خشک میکس می‌شوند (سیمان + فیلر + پلیمر + افزودنی‌ها). آنتی‌فوم و رزین مایع بیشتر در چسب‌های خمیری مصرف دارند، نه پودری.
نکات درست در گفته‌ها:
کیفیت سیمان و معدن آن تأثیر مستقیم روی کیفیت چسب دارد.
اضافه کردن پودر سنگ زیاد (کربنات ارزان) = کاهش کیفیت و کاهش دوام چسب.
چسب‌های ارزان معمولاً چسبندگی اولیه بالایی دارند ولی دوام پایین.
این نکته کاملاً درست است.برخی سودجوها برای پرکردن حجم چسب، ناخالصی یا پودرهای بی‌کیفیت اضافه می‌کنند.
در یک جمله: چسب پودری استاندارد باید ترکیبی از سیمان + فیلرهای معدنی ریز + پلیمر پودری (RDP) + HPMC + افزودنی‌های خاص باشد.
هر چیزی خارج از این (ماسه، نشاسته، رزین مایع) نشانه تولید غیراستاندارد و کاهش کیفیت است.
