کاشی هفت رنگ
توسعه کاشی هفت رنگ را میتوان تاحدودی ناشی از تحولات اقتصادی و سیاسی عصر صفوی دانست .
کاشی هفت رنگ معمولا به صورت چهار گوش ( معمولا به ابعاد ۱۵ × ۱۵ و ۲۰ × ۲۰ و برای مناره و گنبد ۱۵ × ۷ ٫ ۵ یا ۲۰ × ۱۰ سانتیمتر ) و اغلب دارای طرح هایی با نقوش اسلیمی و داستانهای شاهنامه است .
رنگهای کاشی هفت رنگ اغلب سیاه ، سفید ، لاجوردی ، فیروزه ای ، قرمز ، زرد و حنایی است که در بناهای تاریخی و مسجدسازی ایرانی استفاده میشود .
اما این به آن معنا نیست که از تمامی این رنگها در کل کاشی استفاده شود . البته ممکن است در صورت لزوم جهت تنظیم و هماهنگی با نقوش کاشیهای اطراف در یک قطعه کاشی ، از رنگهای متفاوت استفاده شود ولی همیشگی نیست .
